آتشکده و تنگه بهرام چوبین

آتشکده و تنگه بهرام چوبین

این تنگه که آن را شکارگاه بهرام هم می گویند؛ دارای آثار ارزنده فراوان در قسمت ورودی، پیشانی و ارتفاعات است. این مجموعه آثار ارزنده یک قلعه به جای مانده از دوران ساسانی است که از سنگ و گچ ساخته شده و به ارتفاعات جنگلی کبیرکوه در عمق تنگه و مناطق سخت گذر آن ختم می شود. علاوه بر زیبایی های وصف ناپذیر طبیعی و آثار پلکان های سنگی بر دیواره های سنگی و نقاط سخت گذر داخل تنگه، وجود چهار آب انبار که در صخره های سخت تراشیده شده اند، هر یک به اضلاع تقریبی ۳×۳ متر و عمق ۳ متر و ۳×۲ در عمق ۵/۲ متر با ناودانک های سنگی و همچنین ارتباط این چهار آب انبار به هم دیگر و وجود آب آشامیدنی در داخل آن ها حاکی از توجه و اهمیت به این منطقه استراتژیک و طبیعی در طول دوران تاریخی دارد که در نوع خود بی نظیر و جالب توجه است. تنگه بهرام از شاهکارهای طبیعی و تاریخی است که همواره مورد بازدید علاقه مندان به تاریخ، طبیعت و کوه نوردان قرار می گیرد. این تنگه در ایام بهار ایرانگردان و علاقه مندان به آثار تاریخی و طبیعی را به سوی خود جذب می کند 


 .

آثار فراوانی از دوره ساسانی به دست آمده که گویای آبادانی این منطقه در دوره ساسانی می باشد.تنگ بهرام چوبین یکی از دره های باریک با دیوارهای صخره ای بسیار بلند وموقعیت طبیعی استراتژیک است.

این دره را به بهرام چوبین سردار ساسانی نسبت می دهند.دربخش ورودی ودیوارهای این دره تماشایی آثاری از دوره ساسانیان برجای مانده است.آثارقلعه بزرگ که درزمان ساسانیان از سنگ و گچ ساخته شده ،در بلندی های این دره به چشم می خورد درون تنگه ودر صخره های سخت آن چهار آب انبار تراشیده شده که به یکدیگر راه داشته وبرای گردآوری آب آشامیدنی دراین تنگه استراتژیک به کار می رفته است.

آثار پلکانی سنگی که درصخره های سخت گذر تنگه برای دسترسی به بخش جنوبی تنگه احداث شده توجه بیننده را جلب می کند زیبایی طبیعی سرکش و یادگارهای تاریخی آن ،این تنگه را یک میراث ارزشمند ساخته که به سبب دورافتادگی آن از نظرها دورمانده است .

تنگ بهرام چوبین در مسیر دره شهر-پلدختر و یک کیلومتری جنوب این جاده در دل طبیعت کبیرکوه جای گرفته است.

شهر تاریخی سیمره

شهر تاریخی سیمره

سِیمَرِه شهری باستانی در ضلع غربی و جنوب غربی دره شهر است.این شهر مربوط به اواخر دوره ساسانی و قرون اولیه اسلامی است و مرکز ایالت مهرجانقذق یا مهرجانکدک بوده است.این شهر باستانی بزرگترین محوطه تاریخی در سطح استان ایلام است.مساحت این شهر بالغ بر ۲۰۰ هکتار است.شهر باستانی سیمره جزو اولین آثار ثبت شده در فهرست آثار ملی ایران می‌باشد.این محوطه در سال ۱۳۱۰ شمسی به شماره ۶ در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیداست.  ادامه مطلب ...

منطقه حفاظت‌شده مند

منطقه حفاظت‌شده مند

منطقه حفاظت‌شده مُند در بخش بردخون از شهرستان دیر استان بوشهر ایران می‌باشد.

موقعیت

منطقه مند در جنوب رودخانه مند منتهی به خلیج فارس می‌باشد. نوار ساحلی خلیج فارس از دهانه رودخانه مند تا پوزه ماشه در جنوب منتهی به روستای مل‌گنزه با جزایر چهار گانه را دربر می‌گیرد. و از روستای مل‌گنزه در فاصله نزدیک امتداد جاده ارتباطی بوشهر - بردخون - بندر دیر به روستای بردخون کهنه و سپس در مسیر شوسه به قریه غیر مسکونی زیررود و شالک در جنوب رودخانه مند متصل می‌شود. اما در نقشه‌های ترسیم شده و بطور عملیاتی انتهای شمالی آن تا روستای شهنیاء در امتداد جاده ارتباطی مذکور و پل رودخانه مند را نیز شامل می شود.

منطقه امن نیمه شمال غربی آن منطقه امن آن است که از قریه غیر مسکونی شالک و زیررود در جنوب رودخانه مند به مسیر شوسه بردخون کهنه و از آنجا به جاده منتهی به ساحل خور خان می رسد و دماغه و جزیره خان تا سواحل شمالی خلیج فارس را دربر می‌گیرد.

زیستگاهها، رویشگاهها و جزایر چهار گانه

دارای دو اکوسیستم آبی – خشکی می‌باشد و شامل زیستگاههای:

ـ حاشیه جنوبی رودخانه مند: (یک چهارم منطقه را تشکیل می دهد.) بصورت جلگه ایست که از مراتع و پوشش گیاهی گرامینه‌ها (گندمیان)، درختان کنار، کهور و گزستانها تشکیل شده است که محل زیست اصلی آهو است و گزستانها زیستگاه گراز می باشد. در زمستان‌ها مسیل‌ها برکه هایی بوجود می آورند که محل زمستان گذرانی پرندگان مهاجری چون درنا و … می باشد.

ـ دهانه رودخانه مند و بسترهای حاشیه لجنی دریا و جزایر محل زیست پرندگانی چون فلامینگو و گیلانشاه است.

ـ چهار جزیره عمده سواحل خلیج فارس از جمله زیستگاههای لاک پشتها و پرندگان و پرستوهای دریایی و محل لانه گذاری و تخم گذاری آنا در منطقه حفاظت شده مند می باشند که به ترتیب از شمال به جنوب از قرار زیرند:

جزیره ام سیله (خان) - جزیره تهمادو (جبرین) - جزیره نخیلو - جزیره ام الکرم.

ـ درختان حرا در جنوب غربی در نزدیکی روستای مل گنزه و در ناحیه فرو رفته در آب بنام پوزه با آبراههایی چند قرار دارند. و زیستگاه پرندگان مهاجر آبزی مثل باکلان‌ها (قره غاز) می باشد. و محل مناسب تخم گذاری ماهی‌ها و میگوهاست.

ـ ناحیه مرکزی و شرقی آن کویری با پوشش گیاهی ضعیف از انواع شور می باشد.

تنوع زیست جانوری و گیاهی

عمده جانوران و گیاهان در منطقه:

پستاندارانی چون: آهو - گراز - گرگ - روباه معمولی - کفتار راه‌راه - تشی - کاراکال - گربه جنگلی - کاراکال - خرگوش .

پرندگان از حدود ۵۸ گونه از جمله: درنا - هوبره - فلامینگو - گیلانشاه – انواع پرستوی دریایی - باکلان - بوتیمار - اگرت - حواصیل - لک لک - غاز - آنقوت - اردک - خوتکا - گیلار - کور کور -سبزه قبا - ماهی خورک - چکاوک - سار - دراج - سلیم - کاکایی - یا کریم - دیدومک - بحری - بالابان - تیهو - کبک.

آبزیان از حدود ۳۰ گونه از جمله: لاک پشت های دریایی و (ماهی ها شامل): مید - ماهی مرکب - گربه ماهی - گل دم - ساردین - هامور - سنگسر - زمین کن - راشگو - گواف - حلوا سفید - کفال - مار ماهی .

خزندگان (۱۲ گونه مار از جمله): مارهای دریایی - مار جعفری - طلحه مار - کور مار - شتر مار.

گیاهان: درختان حرا- تهما - آفتاب پرست (زابتک) - گلرنگ وحشی (خارخزون) - جغجغه (کهورک) - گز - شوره (گتک) - کاکل - مَرغ - بهمن - کهور پارسی - خارشتر - استبرق (خرگ) - 

سیراف

http://www.jamejamonline.ir/Media/images/1387/01/11/100934565350.jpg


سیراف (صورت قدیمتر: سیراب) در بعضی نوشته‌ها صیراف نیز نوشته شده‌است. شهری باستانی واقع در بخش مرکزی شهرستان کنگان در استان بوشهر یکی از آثار تاریخی و از نقاط دیدنی استان بوشهر در جنوب ایران است. سیراف یکی از قدیمیترین بنادر ایران است که زمانی دارای رونق فراوانی بوده‌است. شهر باستانی «سیراف» دارای معماری خاصی می‌باشد که بسیار شبیه به روستای ماسوله در شمال کشور می‌باشد. سیراف پررونق ترین بندرکشور بودکه روابط تجاری زیادی با کانتون چین و…در دوره‌های ساسانی و اسلامی داشت.

بازمانده های سیراف تاریخی  ادامه مطلب ...

آرامگاه خیام

آرامگاه خیام

آرامگاه یا بنای یادبود حکیم عمر خیام نیشابوری از نقاط دیدنی و گردشگری شهر نیشابور و استان خراسان رضوی است که همه ساله مورد بازدید شمار زیادی از گردشگران داخلی و خارجی و دوستداران این شاعر، ریاضی‌دان و ستاره‌شناس بزرگ قرار می‌گیرد.

درگذشت خیام را میان سال‌های ۵۱۷-۵۲۰ ه‍.ق می‌دانند که در نیشابور اتفاق افتاد. گروهی از تذکره‌نویسان نیز درگذشت او را ۵۱۶ ه‍.ق نوشته‌اند، اما پس از بررسی‌های لازم مشخص گردید که تاریخ وفات وی سال ۵۱۷ ه‍.ق بوده‌است.

آرامگاه کنونی عمرخیام در شهر نیشابور، در باغی که مقبرهٔ امامزاده محروق، از نوادگان امام سجاد در آن واقع است، قرار گرفته‌ ؛ این باغ در زمان حیات خیام در محله شادیاخ نیشابور بوده و آرامگاه او اکنون همان جایی است که به قول نظامی عروضی هر بهار در آن گل‌افشانی می‌شده است.  ادامه مطلب ...